...دنیــــــــای این روزهای من ...

با صدای شوخی های پدرم از خواب می پرم

احساس خستگی و درد تمام وجودم را گرفته

ولی شروع می کنم به خنده های الکی و لوس شدن های بچگانه ام!

از همان هایی که آخرش ختم می شود به بوسیدن پیشانی پدرم...!

صبحانه که نه , تکه ای نان سنگک داغ میخورم و بهانه می کنم دیرم شده

لبخند کم رنگی برای تک تکشان میزنم

و وانمود می کنم همان بهار همیشگی ام!

با بغض از خانه می زنم بیرون

راه می روم

دست در جیب و سر پایین...

من و باد پاییزی سرد و اشک هایی که گونه هایم را گرم نگه داشته اند

چه جمع دردناکی...!

شبیه کودکی هایم قدم هایم را فقط روی برگ های خشک می گذارم

فریادشان برام دلپذیر است ...!

و هیچ برایم مهم نیست

انگشت اشاره ی آدمک های بی احساس که نشانه ام رفته اند...

راه می روم

دست در جیب و سر پایین...

دوست ندارم سرم را بالا بگیرم

از طعم نگاه آدم ها حالم به هم میخورد

احساس ِسختِ سنگ را دارند

و انگار من هم بی آنکه بدانم , شده ام یکی مثل خودشان...!

قدم هایم را دوست دارم!

با همه ی خستگی شان , استوارند و قاطع...

چقدر شبیه بچگی هایم شده ام

گام هایم را می شمارم

۱۸

۱۹

۲۰

...

غرق در خیال های بر باد رفته ی خودم...

دستی به شانه ام می زند

بهار...

بهار...

داشتی می رفتی زیر ماشین!

حواست کجاست بهار نارنج ِ کوچک من؟!

نترس دایی جان...به این زودی ها قصد رفتن به سفر آخرت را ندارم !!!

با شوخی ِ من , اخم شیرینی کنار چشم هایش می نشیند

لبخندی زورکی تحویلش می دهم و چشمکی از سر شیطنت می زنم

از همان هایی که همیشه تلخی روزگارم را پشتشان پنهان می کنم

چقدر از هجوم حضورم در این روزها وحشت دارم!

چقدر این روزها را دوست ندارم...!

طعم تلخ تنهایی را با تمام وجود زیر دندان هایم مزه مزه می کنم...

چشمانم را دوخته ام به آینده ای که منتظرش هستم

به دستانم که در ناسازگاری های زمین و زمان چه زود بزرگ شدند...!

اینجور که نگاه می کنم

دست در جیب و سر پایین

از تمام دنیا متنفر می شوم

آنقدر که دیگر چشم دیدن زندگی را هم ندارم......!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

[+] نوشته شده توسط тαηнα در 1:53 | |